Dag 7 - naar Le Guetin, Frankrijk

Een rustdag in Nevers, een stukje mis meegemaakt in de kathedraal, voel me al een beetje verlicht (zie foto). Rustdagen tel ik trouwens niet mee. Vanmorgen vertrokken uit het klooster (waar Roel inmiddels ook op de gang sliep) voor Roel's eerste, en onze eerste gezamenlijke loopdag. Rustig aan dus maar, slechts 12 km, over een mooi bospad langs de Loire. Roel doet t goed, morgen de 15! 

Even iets over mijn lijstje "beren op de weg" die ik van tevoren zag, op nummer 1 met stip stond de Franse waakhond, die je met ontbloot bovengebit vals grommend staat op te wachten bij het naderen van zo'n beetje elk gehucht of afgelegen boerderij, waar ik dan biddend voor gesloten hek of poort naartoe sloop. Ik had me al in Nederland voorbereid door een zgn "Dazer" te kopen bij Bever, een apparaatje dat veel te zwaar weegt, maar een voor de mens onhoorbaar geluid zou produceren waar elke hond onmiddellijk met de staart tussen de benen van zou afdruipen. Niet dus. Met kloppend hart dus verder. Wat wel hielp hier enigszins van af te komen was de allesverslindende ADHD waakhond van lieve vrienden William en Hélèn, die ze onverwacht loslieten toen we daar gezellig aan de borrel zaten. Het woeste beest stormde de kamer in, vloog 3 rondjes laag onder het plafond langs, en eindigde met een grote sprong op ....... mijn schoot, waar hij zijn grote hondenkop verliefd in mijn nek legde. Brrrrraaaahhhh ach wat een schatje. Datzelfde schatje verscheurt mensen die ongevraagd het terrein op komen trouwens. Toch hielp het wel toen ik alleen middenin een bos een zelfde jachthond op me af zag komen, dankzij de aanwijzingen van Hélèn heb ik hem met mijn stok dringend de andere kant op gewezen, merci Hélèn!

Nu zitten Roel en ik naast elkaar een blog te schrijven, zo lezen we van elkaar hoe we t ervaren hebben, toch leuk, zelfs al zou geen (waak)hond dit lezen.