De andere kant van het eiland

Gisteren een trip gemaakt naar het Zuiden, ik verblijf in het Noorden en we zijn van het Zuiden gescheiden door  wat bergjes, die miljoenen jaren geleden werkende vulkanen waren. Dudley is een goede vriend van de familie en ook al snel van mij geworden, diepe gesprekken en veel lol, het is een balletdanser in ruste uit Kaapstad, waar hij nog een Pilatesschool runt, hij had zin om mee te gaan en was prima gezelschap. Bernard (mijn “huisbaas”) had speciaal voor mij en Dudley een toer op maat bedacht, welke door onze vaste taxichauffeur Coco zou worden gereden, ons de echt mooie plekjes zou laten zien, en de toeristische bullshit als verdoofde leeuwen en opgejaagde dolfijnen zou mijden. En dat is helemaal gelukt, fantastische dag gehad die mijn beeld van Mauritius positief heeft bijgesteld. Van hindoetempels tot Papyrusbossen en Ebonyforest, hier spreken de foto’s duidelijker taal. Mij is wel  gebleken dat wij Nederlanders aan veel dingen op dit eiland schuldig zijn. We hebben niet alleen de Dodo opgevreten, ook soep gemaakt van de inmiddels uitgestorven reuzenschildpad en het mooie zwarte ebbenhout gekapt voor de masten van onze VOC-schepen. Als men vraagt uit welk land ik kom, begin ik me dan ook maar meteen te verontschuldigen, vertel dat ik als vegetariër hier nooit aan mee zou hebben gedaan, en dat ik me schaam voor Maurits en zijn kornuiten. Zou bijna zeggen dat ik uit België kom, maar dat zou dom zijn :) Aan de andere kant, een levende Dodo zou ze nooit zoveel bekendheid hebben opgeleverd, de dode Dodo is hier alom aanwezig in welke vorm dan ook, geen souvenir zonder Dodo.

Dit is meteen ook het laatste Mauritiusbericht. Morgen vlieg ik terug, als de verkeerstorens op Schiphol  hun werk tenminste weer doen, vandaag hadden ze een storing waardoor dat niet lukte. In ieder geval ben ik wel weer helemaal relaxed, dat heeft dit eiland me wel gebracht.