Dag 81 naar Logoso en 82 naar Cee

30 juli 2017 - Cee, Spanje

Het venijn zit m in de staart, zo bleek er in de app die ik gebruik voor de route een foutje te zitten met als gevolg dat we gisteren, in plaats van de rustige 17 km die we naar Logoso zouden lopen, een omstuimige 25 km onder de voeten door kregen. Als toetje liet Galicia ons zijn venijnige kantje zien. Donkergrijze wolken pakten zich om ons heen samen en zorgden voor zwiepende fijne regendruppels die overal tussendoor waaiden en je tot op je ondergoed natmaakten, dwars door je regenkleding heen. Waar je dan nog niet nat was van de regen zorgde zweet voor de rest. Dat heeft de hele dag geduurd. Dichte mist zorgde ervoor dat je wel wist dat er een mooi uitzicht had moeten zijn omdat je toch bovenop die berg was geklommen, maar daar vervolgens niets anders zag dan beneden. Ik weet dat t moeilijk te geloven is als je nog nooit een camino hebt gelopen, maar ik vond t niet erg, het voelde zelfs goed, iets met acceptatie denk ik. We naderden de Atlantische kust en dat voel je. Tijdens het douchen werd onze kleding gewassen en gedroogd, en was het weer heel gezellig met een internationaal gezelschap.

Vandaag waren de wolken er nog wel om ons heen, maar ze hadden niet meer zoveel water bij zich. Vriendelijker witte wolken, soms wat grijzere, zorgden voor een lekker fris wandelweertje. Een prachtige glooiende tocht waarbij ik praktisch de hele dag alleen liep, heerlijk. Tijdens het lopen kwam er alvast een soort terugblik op de Camino langs, ik bedacht dat ik slechts twee keer gevallen was, de eerste keer in mijn slaap uit mijn veel te hoge smalle bed, de tweede keer toen mijn voet over grind wegslipte en mijn rugzak me in slow motion naar de grond trok. Nog geen 10 minuten later kon ik er een derde keer bijschrijven, weer was een steile afdaling met grind de oorzaak, niet ernstig, schaafwondje, maar vooral de opeenvolging van gedachte en gebeurtenis was frappant. Deed me denken aan Jung's synchronisiteit. Praktisch gezien moest ik wel de wond even schoonmaken en behandelen, daarvoor vond ik een heel mooi plekje, een soort wegkruis van de weg af, daar zat ik in de zon en zag de wolken onder me langskomen. Terug op het pad maakte het een bocht, de wolken trokken weg en toen...... viel mijn mond open en schoten de tranen uit mijn ogen..... lag daar beneden mijn eerste aanblik van de Oceaan. Heb echt verbijsterd en geëmotioneerd staan te kijken, na  ruim drie maanden lopen, na begonnen te zijn bij de Waddenzee in Den Oever, was ik nu met een giga grote bocht weer bij de zee aangeland. Ik bedacht hoe deze aanblik geweest moest zijn voor pelgrims (Kelten) die al vóór Christus op deze zelfde plek voor het eerst van hun leven de zee zagen, maanden gelopen omdat ze de baan van de zon volgden, om daar  hun vruchtbaarheidsriten en zonnewendefeesten te vieren. Nog een klein stukje verder tot het eind van de wereld, daar gaan we morgen lekker langzaam over doen.

Nog 15 km tot Finisterre (Spaans) of Fisterra (Galicisch).

Foto’s

5 Reacties

  1. Inge Simao:
    30 juli 2017
    Langs de kust terug naar Nederland vraagt Ger?
  2. Ruud:
    30 juli 2017
    Prachtig, Willy, dat je het zo mooi af mag sluiten.
    Genoten van je verhalen.
    Nu nog maar 15 km.
  3. Marcus:
    30 juli 2017
    Ik heb net na kort beraad met Roel besloten dat ik je verhaal wil corrigeren als ik het maar 'populistisch doe' (geen vies woord voor mij hoor!).
    Welnu: het verhaal dat 'de Kelten voor Christus naar deze plek liepen om hun riten en feesten te vieren' is kort door de bocht, behoeft in ieder geval wel wat preciezering. Vergeet hier voor het gemaak wat je uit Asterix hebt geleerd en al helemaal het romantische idee uit onze tijd dat de Kelten één volk vormden. Dat is zeggen dat alle Europeanen nu één volk vormen. Ik zal niet volledig kunnen zijn, maar het Iberisch schiereiland viel tot circa 220 voor Christus onder de (Afrikaanse) Carthagen (van Hannibal en de olifanten), toen meteen al onder de Romeinen. Dus ruim vóór Caesar Frankrijk/Gallië veroverde. In de volksverhuizing toen het romeinse rijk instortte (rond 500 na Christus) kwamen de Visigoten en Sueben uit het hoge noorden (géén Kelten dus!). Die werden op hun beurt verdreven door de Moren: het islamitische kalifaat van Cordoba rond 700 na Christus.
    Er zaten rond de carthagen en Romeinen nog andere inheemse volkeren uiteraard, oa Lusitanii en Celt-Iberiërs, maar hun cultuur was toch wel héél erg anders dan de Kelten uit, pak hem beet, Groot-Brittannië, Rijnvolkeren, Klein-Azië of Frankrijk.
    Kort gezegd: het kenmerk van Kelten is toch wel dat het nooit één pan-Gallisch volk is geweest en wat we dus weten van de Keltische gebruiken uit onze streken kunnen we niet toeschrijven op volkeren die vér voor Christus in Spanje zaten.
    Fijne laatste etappe Will!
  4. Roy De Boo:
    30 juli 2017
    Mijn waarneming van jou welpminnende wezen wordt doordrenkt met regenwater, zeewater, zweet en wat je allemaal nog meer uitwringt. Ook ik houd het dan niet droog, dus dat ga ik hier thuis dan maar wegspoelen met een schuimende blonde in een voorgespoeld flinterdun glaasje.
    Mooi hé? :-)
  5. Hendri:
    1 augustus 2017
    Wat een enorme reis heb jullie gemaakt. Lijkt me inderdaad overweldigend om de zee weer te zien. En nu nog even genieten van de Atlantische kust. Tot gauw.