Dag 58 naar Navarrete

Een dorp waar niets te doen is, Viana, ideaal dus om 2 rustdagen door te brengen. Wel een oud vestingstadje op een heuvel met prachtige uitzichten rondom, en elke avond gesprekken met een oude man in mijn beste Spaans, die me alles uitlegde wat er te zien was vanaf de oude stelling: de stad Logroño die zo dichtbij lijkt maar 10 km lopen in het dal ligt, de bergketens die rondom liggen en wat het betekent als er wolken boven die bepaalde bergen hangen, vooral harde wind en zwarte luchten afgewisseld met zon, de grens tussen Navarra en Rioja die daar bij het water ligt, de derde provincie Baskenland die ook aan die taartpunt ligt, de rivier de Ebro en de Logroño. Heerlijk om zo bij te komen, afgewisseld met het terrasje tegenover de kerk (lekkere Sangria) en het plein met de fontein, ondertussen de pelgrims zien langstrekken vanaf het balkonnetje van mijn superhotelletje met ligbad, waar ik ook veel gebruik van maak. Zat op mijn terras tegenover de kerk toen er plotseling een lijkwagen voor mijn voeten verscheen, moeilijk manoeuvrerend door de nauwe straatjes, tegelijkertijd stroomde van alle kanten publiek toe en bevond ik me plotseling in een Italiaanse film waar ik ongewild deel van uitmaakte, en kennelijk de rol van de mysterieuze minnares van de overledene toegewezen had gekregen . De mannen formeerden zich op een meter afstand achter de wagen, de chauffeur opende de achterklep en er kwam een stank uit de auto die me direct de trek in mijn sangria ontnam. Tja, de warmte. Het tillen van de kist ging niet zo goed, waarschijnlijk omdat er 3 mannen aan de ene kant en 2 aan de andere stonden, het trapje naar de kerk gaf wat problemen maar het kon nog net gered worden door een toesnellende voorbijganger. De pastoor kwam met wierook naar buiten, ik begreep nu pas de functie van dat spul, de kerkklokken luidden langdurig, en ik heb mijn Sangria laten staan. De chauffeur van de lijkwagen verdween in mijn café en de stoet in de kerk. 

Ondertussen ben ik aan de probiotica, het lijkt beter te gaan. Vandaag weer gelopen, 22 km, het ging lekker, was zelfs koud te noemen. Na aankomst in het kleine dorpje Navarrete liepen we door de uitgestorven straten, tegen elkaar zeggend dat het toch wel een wonder zou zijn als hier plotseling een restaurant verscheen dat ook nog vegetarisch eten zou hebben, hier ligt een mooie taak voor Sint Jacobus, verzuchtte ik. Geloof het of niet, er komt een jongen in oberkleding een steeg uitlopen, hij vertelt dat ze heerlijk eten hebben en ja, veel vegetarisch, we volgen hem en komen bij een restaurantje met het lekkerste eten dar ik tot nu bij de Camino heb mogen proeven, geloof dat ik gelovig word, eerst die wijnfontein en nu dit!

We hebben ook een nieuw plan gemaakt, gaan het stuk tussen Burgos en Léon met een bus doen. Dit is de beruchte meseta (tafel), de hoogvlakte die in dit jaargetijde een hel wordt genoemd, bloedheet en geen schaduw, zo'n 7 dagen lang. Dat geeft ons de kans om Santiago te bereiken, én door te lopen naar Finisterre (de oceaan), een paar dagen daar aan t strand te liggen, en ook nog op tijd terug naar Nederland te reizen om nog even vakantie te vieren. Bovendien hebben we al aardig wat bijzetmesetas gehad. Dit alles natuurlijk alleen als we het in goede gezondheid volhouden. We hebben een vliegticket geboekt voor 7 augustus a.s.!