Dag 38 naar Captieux en 39 naar Bourriot.

Na 2 dagen treintje spelen voel ik mezelf een beetje gespoord. 38,5 km over een oude spoorlijn, het spoor weliswaar verwijderd maar kuilen op de plaatsen van de bielzen, met af en toe een metalen valkuil en soms een obstakel in de vorm van een weggehaalde spoorbrug waardoor je wat moet dalen en klimmen, maar zelfs dat staat prima aangegeven, zoals de hele route door Frankrijk. Maar verder recht, de hele dag, op een soort talud met aan weerszijden bomen, de einder wordt telkens een nieuwe einder, identiek aan de vorige, alsof je tegen de richting op de lopende band loopt, en soms een moonwalk. Te lang vooruit lopen zorgt dat je struikelt over een restje spoorbaan, dat zorgt ervoor dat het ook nu weer het NU is dat telt. Ik maak het draaglijk door in het Frans mijn stappen te tellen, wordt wel lastig na de veertig, goede oefening. Ook de nodige treinliedjes komen langs, en toch telkens weer "Alouette", waarbij ik de variatie heb ingezet met "je te caressé", wat een stuk aardiger is dan kaalplukken, zeker als je bedenkt dat er bijna geen leeuweriken over zijn omdat de Fransen ze allemaal opgevreten hebben. 

We zijn vandaag in hef departement "les Landes" beland, dat betekent 150 km aaneengesloten naaldbos, vlak en recht, nogal saai, als aanloop naar de  Pyreneën. Roel loopt goed met stokken en Ibuprofen, blijft wel spannend. Ik loop sneller dus meestal in de locomotief, hij volgt in de slaapwagon. Dat leverde vandaag een leuk moment voor hem op: Ik moest plotseling naar het bostoilet langs de weg en had mijn rugzak op het pad laten staan, Roel zag een reetje (niet de mijne) naast mij tevoorschijn komen en hef pad oversteken. Ik heb m niet gezien, hij maakte een foto (zie ergens hieronder).

Recht zo die gaat!