Dag 51 Zubiri en 52 Pamplona

Gebaande paden, soms zelfs geplaveid, onze eerste twee loopdagen in Spanje, heel anders dan Frankrijk. Dat komt niet zozeer door de grens, die merk je vooral doordat de telefoonmaatschappijen je per SMS laten weten dat je van land bent veranderd en onder hun invloed staat, en wat dat kost, zelfs op 1420 meter hoogte. Het verschil op de paden zit vooral in het aantal pelgrims dat er gebruik van maakt. De La Poeder pas en Roncevalles vormen de natuurlijke grens op de hoogste pas van de Pyreneeën en zijn voor veel mensen een start- dan wel eindpunt. Een totaal andere ervaring dan de blubberpaden en uitgestorven dorpjes in Frankrijk. Ook weer loslaten van ons inmiddels vertrouwde pelgrimvrienden, de Ierse man waarmee ik zulke mooie gesprekken had gaf me zelfs een cadeautje (Compeed), onze Australische vriendinnen die hun reis nu voltooid hebben en naar huis vliegen, warme omhelzingen en speciale herinneringen achterlatend.  We zagen van tevoren op tegen het grote aantal mensen dat nu aan hun Camino begint, dat moet ik bijstellen, het is anders maar ik ontmoet geweldig leuke mensen van over de hele wereld, zoals Sue zei: I have to eat my words over de Camino Francès. De schoonheid blijft, de Angelica bloeit en geurt heerlijk. Ik ontmoet een Japanner van 76 jaar die nog steeds de bergen op klimt, ontmoet hem opnieuw bij een gedenkteken voor een overleden Japanner welke de berg niet haalde. Zo heb ik ed al een paar gezien, ook dat zet azn hef denken als je bij 36 graden puffend boven probeert te komen. Soms loop je ook kilometers vlak door bossen en vergeet je waar je bent, als je dan plotseling gaat afdalen besef je dat je hoog was, en is er ook weer een mooi uitzicht. Ik ontmoet een meisje van naar ik schat 15, ze is de weg kwijt en loopt een half uurtje met me mee. Een door jarenlang counselor zijn getraind kennersoog ziet de sporen van automutilatie en ik besef dat ik haar toch weer los zal moeten laten, een Australische collega kom ik tegen voor kort overleg, zoals ik als counselor ook altijd Ursula of Marleen had. Toch blijft dat loslaten moeilijk. 

We zijn nu plotseling ook bijzonder omdat we al zoveel gelopen hebben. En dat hebben we, gisteren bij aankomst in Pamplona bleek dat excact 1000 km. En echt, het geeft zoveel energie dat het nog steeds in evenwicht is. Ook besef ik dat het ongelooflijk is dat we dit doen, en toch is het zo. Acceptatie, ik heb gekozen, de vrijheid om te doen en ik moet niets. Dus als t niet leuk meer is stop ik. En telkens weer als ik denk dat t te heftig wordt komt er iets dat alles oplost, een man die net over de top cola verkoopt, een kerk die koelte biedt, en altijd weer een terras met een biertje en collega-pelgrims, die allemaal net begonnenzijn en wij profiteren van onze ervaring. 

En dan zomaar onze lieve Nederlandse vrienden Riena en Patricia die ons aan het einde van de etappe in een klein dorpje ophalen, zo geweldig om ze daar te zien! Ze hebben via AirBnB een superleuk huis gehuurd in Pamplona, vlak naast de Kathedraal in een stille patio. Vannacht lekker doorgezakt met Pats en pelgrimonwaardig om 4 uur 's nachts naar bed gegaan. Vandaag een rustdag, heerlijk gegeten in een veganistisch restaurant en gewinkeld, de buit geef ik mee terug naar Nederland. Ze blijven morgen nog maar wij gaan wel weer lopen. Nu dus naar bed!