Hoe amazing is Mauritius

Slechts 2 dagen hier, en heb de behoefte om een reisverhaal te schrijven. Was het niet van plan, maar voor de mensen die ook geïnteresseerd zijn in de achterkant van de mooie plaatjes, here I come! Eergisteren aangekomen na een zeer lange reis, alles bij elkaar 24 uur onderweg met een overstap in Istanbul en de gebruikelijke vliegtuigdingetjes zoals gore Turkse W.C’s, gore Turk naast me die de hele vlucht in zijn neus zat te pulken en dat smakelijk opat, en krijsende baby op een vlucht van 10 uur. Maar dit alles mag de pret niet drukken, en als je dan Mauritius onder je ziet liggen, krijg je toch wel een melkchocolade-bounty gevoel. Fantastisch plekje weer gevonden, buiten de grote hotels en all-inclusive resorts, die zijn nu eenmaal niet mijn ding. Bovendien geweldige mensen, Stefaphanie en Bernard, die een oud huis aan het strand prachtig hebben verbouwd, en met veel liefde 4 appartementen verhuren. Hierover later meer, eerst die achterkant: aangekomen om een uur of 3 in de middag, eerst een duik in de Indische oceaan en een kleine siësta. Daarna op zoek naar een restaurantje, mijn hutje bevindt zich midden tussen 2 dorpjes in, beide op ong. 1,5 km afstand. Ik besloot te kiezen voor het kleinste en gewapend met mijn trekkingstokken ivm zeer pootje aanvaardde ik de tocht, het was half 6. Aan de achterkant van dat prachtige strand met de luxe resorts en privépaleisjes loopt een zeer drukke en gevaarlijke bochtige weg, en men rijdt idioot snel over het bobbelige asfalt, de meeste stukken zonder stoep oid. Een wereld van verschil met de voorkant, die je  alleen af en toe vermoedt doordat er slagbomen met veel bewaking zichtbaar zijn. Dit gaf me een herinnering aan mijn Kenia-ervaring en het langzaam groeiende besef dat het toch wel erg op Afrika leek, en ik misschien toch even beter niet moest gaan pinnen. Ondertussen viel plotseling de nacht om 6 uur, o ja dat is waar ook, ik ben in de tropen, het is hier winter en dat betekent ook de kortste dagen daar. Inmiddels het dorpje bereikt, stelde niet veel voor maar aan het eind toch kennelijk ergens een toeristenplekje in de buurt en kon ik zowaar een lekkere curry eten. Op de terugweg langs de pinautomaat en daar stonden een paar toeristen die me het gevoel gaven dat ik ook wel geld kon trekken. Zo gedaan, en op de terugweg. Het was pikkedonker, zwarter dan de zwartste Afrikaan, gelukkig had ik mijn zaklantaarn bij me, en zette er flink de pas in. Daar was het langste stuk zonder verlichting of betegeling, zelfs geen slagbomen. Plotseling voelde ik van achteren iemand vol in mijn kruis grijpen en me uit mijn evenwicht brengen. Mijn reactie was heel hard schreeuwen en als een dolle met mijn stokken om me heen slaan. Ik wist met om te draaien en schreeuwde keihard in het gezicht van een man, ik schat tussen de 20 en 30, die zo donker was als die nacht, met een blauw t-shirt. Hij schrok zo, dat hij zich omdraaide en keihard wegrende. In mijn paniek had ik ook “politie” geroepen, tot mijn grote verbazing kwam er zo’n 2 minuten later een politiebusje langsrijden. Ik ben op de weg gaan staan, heb m gestopt en verteld dat ik was aangevallen en waar de man heen was gerend. De politie ging er met een noodvaart achteraan. En daar stond ik weer alleen in het donker. Niet voor lang, want er stopte een auto, de bestuurder vertelde me dat hij de aanval had gezien, en dat ik in zijn auto moest stappen om de man te zoeken. No way! Hij zal het wel aardig bedoeld hebben maar ik heb m weggestuurd. Met kloppend hart en telkens achteromkijkend de resterende kilometer naar mijn verblijf gerend, waar ik mijn verhaal aan Stephanie en Bernard kwijt kon. Samen besloten dat een glas whisky de beste oplossing was op dat moment. Nu alles ok, was een heel akelige ervaring, die me afgelopen nacht nog nachtmerries kostte.  De schoonmaakster vertelde me later dat het de laatste dagen heel erg was met overvallen, het eiland kampt met een groot drugsverslaafdenprobleem, en de politie rijdt elk half uur over die weg. Tot zover voor nu, ik wilde toch even het verhaal achter die mooie plaatjes kwijt, waar ik natuurlijk net zo hard aan meedoe. Kwestie van een verkeerde voorlichting en mijn eigen verkeerde inschatting. De mensen in de resorts aan de voorkant zullen hier ws nooit iets van merken. Nu loslaten. Morgen meer over de mooie  voorkant  van het plaatje. En ja, ik ben heel voorzichtig nu!