Wat er leeft

Gisteren met de lokale bus naar Pamplemousse botanische tuinen geweest. Een belevenis! Snel blijkt dat alleen de kuststrook is ingepikt door de toeristen, een bezienswaardigheid bereikt men dan ook alleen per taxi of touringkar. Terwijl je toch voor slechts 77 cent ruim een uur vakkundig door elkaar geklotst en gesmeten wordt in de lokale bus, bovendien zijn dan alle zichtbare lichaamsopeningen doorgesmeerd met stof en roet, maar bovenal snuif ik toch een beetje op van wat het oorspronkelijke Mauritius moet zijn geweest. Ook kom ik erachter dat alle mensen, behalve de klojo van de eerste dag, heel vriendelijk en behulpzaam zijn. Mijn eerste indruk van het binnenland was een mix van India en Afrika. Dat blijkt aardig te kloppen met de feiten, de bevolking bestaat voor het grootste deel uit afstammelingen van Indiërs en Pakistanen, duidelijk merkbaar aan het aantal Hindoe-tempels, de Creolen uit vooral Afrika zorgen voor het Christelijk deel, de 17% moslims zijn opvallend aanwezig door de moskees en het feit dat ik veel burka’s zag. Net als met de toeristen lijken de verschillende godsdiensten ook niet te mengen. Het landje heeft nogal wat te verduren gehad, eind 16e eeuw door de Nederlanders(!) gekoloniseerd (die en passant de Dodo opvraten) en genoemd naar Prins Maurits van Oranje. Ruim 100 jaar later namen de Fransen het over, weer bijna 100 jaar later de Engelsen. Het is pas sinds 1992 een zelfstandige republiek. Het vreemde is dat Frans hier de voertaal is, terwijl dat officieel Engels is. Denk dat ze er na de zoveelste bezetting mee gekapt zijn om van taal te wisselen. Het (oud)Nederlands vind je nog in verschillende dingen terug. Maar ondertussen was ik bij de botanische tuinen aangekomen en die waren prachtig, heerlijk stil gewandeld! Morgen de hele dag op een bootje, vanaf Cap Malheureux (dat belooft wat) naar Île Plate, later meer daarover. En o ja, de kust is echt heel mooi!