Dag 53 naar Uterga en 54 naar Lorca

Pamplona heeft me vroeger doen krijsen en schreeuwen. Weet niet meer hoe oud ik was, met mijn ouders op vakantie, herinner ik me dat ik moest kijken naar 2 vrachtwagens volgestouwd met stieren. Ze stonden aan de kant van een straat en er klommen mannen met lange scherpe speren op die van alle kanten in de gaten en gleuven van de wagen begonnen te steken, ik hoorde de dieren gillen en briesen, de wagen stond te schudden van het gestamp. En de mannen hakten er nog extra op in. Ik vond het zo verschrikkelijk wat ze hier deden, toen ze eindelijk de deuren opendeden renden de bloedende en woeste dieren naar buiten, achter klaarstaande mannen aan, die kennelijk dit een spannend spelletje vonden, en daarbij platgedrukt werden, onder de voet gelopen of op de horens genomen. Eigen schuld. Van de rest van die vakantie kan ik me niets herinneren. Dit achterlijke volksvermaak gebeurt nog steeds. Toch heeft Pamplona me nu een andere kant laten zien, een gezellige, feest, drukte, muziek op straat. De studenten van de Universiteit waren klaar met hun schooljaar en werden getrakteerd op drank en tapa's. De straten waren nu bezaaid met feestende jongeren, beter! We hadden bovendien een heerlijk plekje binnen de oude muren van de stad, maar toch rustig. Gisteren liepen we de stad uit en dat was toch weer even verkeerd voor mij, kreeg aan de rand van de stad een enorme aanval van heftige racekak, en geloof me, dat is niet prettig in de stad. Hoe ik dat heb opgelost wil ik belangstellenden nog wel eens onder 4 ogen vertellen. Heb zelfs een uurtje moeten bijkomen en zitten twijfelen of ik wel kon gaan lopen. Afijn, toch maar gestart, de eerste uren waren zeer zwaar, en ook nog zwaar omhoog, 750 meter naar Alto del Perdón, waar een monument voor pelgrims boven op de berg staat. Om me op te beuren ook nog de gedenksteen van de 3e dode pelgrim gezien (vandaag de 4e). eindelijk boven en wat staat daar: een  snackwagen, en niet zomaar één, een vegetarische! Al die tijd nergens een fatsoenlijk vega hapje kunnen eten en wat gebeurt hier! En wéér, zoals elke keer, wordt alles goedgemaakt. Na Pamplona verandert Spanje: droog, dor, graanvlaktes, geen bomen en dus ook geen schaduw. Wel wijngaarden, paden met kleurige bloemen en lopen in fladderende wolken van veelkleurige vlinders. Maar heet! Wat ook veranderde was dat Riena en Patricia weggingen, vandaag via San Sebastián naar Bordeaux en morgen naar Nederland. Was erg leuk en gezellig, raar hoor, dat we weer in een slaapzaal slapen vanavond. Waar veel pelgrims al zijn afgehaakt of hun tocht afgerond hebben, en de rest bijna allemaal met blaren en pleisters lopen. Men ziet dit stuk kennelijk als een soort race, begint met zware klimmen in heet weer en moét binnen zoveel dagen klaar zijn. Niet verstandig!