Dag 44 naar Beyries en zomaar in Orthez

Tijdloos verplaatsen noemden we het op school als we als docenten op een bepaald tijdstip in het ene gebouw een les moesten beëindigen, en op dezelfde tijd in een ander gebouw de les moesten starten. Daar deed het me gisteren even aan denken. We zitten in een gebied waar het moeilijk is om een slaapplaats te vinden, de aanloop naar de Pyreneeën, waar de Voie de Vezelay zich splitst en de andere routes er nog net niet bijkomen. En als er dan ook nog een gite dicht is en er 2 op vakantie zijn is er een probleem. Daar liepen wij dus ook tegenaan toen we gisteren na een lange 17 km klimmen en dalen in de hitte voor de deur van het stadhuis in het dorpje Beyries stonden, waar we een gezellige groep ambtenaren aan de borrel vonden. Het was de zondag van de departementsverkiezingen, en dat werd alvast gevierd.  Aan het stadhuis waren de contouren zichtbaar van wat een nieuwe gite zou worden, de oude was alvast gesloopt! Onze vermeende slaapplaats dus. Niet dus. De burgemeester was een vrouw die haar medeleven toonde en rondkeek of er een oplossing voorhanden was. Daar was Thierry, de enige die wat Engels sprak, hij wou ons naar het dorp 4 km verder brengen! Nou was dat toevallig het dorp waar zich 2 gites bevonden die ik al gebeld had en die allebei op vakantie waren. De daaropvolgende zat nog 17 km verder in Orthez. Dat betekende zo'n 40 km lopen, gingen we niet trekken! Deze lieve Thierry heeft ons toen zomaar dat hele stuk met de auto gebracht en keurig afgeleverd bij de Abbey van Orthez, ook wel "Hôtel de la Luna" genoemd, waar we alleen nog de wenteltrap in het torentje op moesten voordat we ons weer in de keurige gite municipal bevonden. Tekenend voor de liefde en gastvrijheid die we in Frankrijk ondervinden. En dan zomaar opeens hier een onverwacht vrije dag, die we lui in een hotelletje doorbrachten, nou ja, ook nog even de toren van het kasteel beklommen als oefening voor de Pyreneeën, die vanaf de toren al zichtbaar waren. Wel wat vreemd, het allereerste stukje vanaf Den Helder dat we niet zelf gelopen hebben, echter snel besloten dat een echte pelgrim dit zo oplost en dat Thierry vast door St. Jacques gestuurd is. Ook andere pelgrims lopen hier vast en moeten hun oplossing vinden, veel "oude" bekenden hier dus, met bus of trein dit stuk overbrugd. Nieuw was Herbert, uit Duitsland komen fietsen, gezellig wezen eten met elkaar, blijkt hij een vriend uit de Javastraat in Den Helder te hebben, bij mij om de hoek, ene Jan Zijdema, zal hem zeker de groeten gaan overbrengen. 

Nog 80 km tot de Pyreneeën, het gaat flink op en neer en wordt heet, we gaan nog ff door! We nemen alle goede drankadviezen daarbij zeker ter harte.