Dag 22 naar Châtelus-Le-Marcheix

Na de koeien en de mensen volgen toch echt wel de kerken in aantal, elk klein dorpje heeft er minstens één, allemaal eeuwenoud en met hun eigen charmes en verhalen. We bezoeken ze allemaal, zijn niet voor niets pelgrim, dwz als ze open zijn, en dat blijkt vaker naarmate we zuidelijker komen. Noord-Frankrijk was vaak triest wat dat betreft,  veel vervallen, uitgestorven dorpen en huizen, de kerken stonden wel nog fier overeind maar bleven gesloten.  Nog steeds zijn de dorpen stil maar de kerken dus vaker open. De laatste paar  begraafplaatsen toonden een voor mij nieuw fenomeen, boven de bijna open graven zijn een soort glazen kasjes gebouwd. Nog nooit gezien en zie de reden ook niet, zoeken we nog uit. Verder vandaag in t kerkje van St. Goussaud, lag aan de voeten van een heiligenbeeld een soort dier, het zat helemaal vol met kop- en veiligheidsspelden, als een soort Voodoo-pop. Dat bleek te gaan om een huwelijkswens, speld erin en je trouwt binnen een jaar, maar even overgeslagen.

Bergje bedwongen, 7 uur lopen, 11 uur op de top. Prachtig lopen door eeuwenoude bossen. Wel klimmen maar viel reuze mee. Dorpje lijkt in een valleitje tegen een bergwand aangeworpen, plaatje. 14 uur aan de andere kant beneden in een gîte Municipal met z'n 6en in 3 stapelbedden. Allemaal bekenden: 2 aardige Denen van 74 met een jonge uitstraling,  ze moeten helaas vrijdag weer naar Kopenhagen, we komen ze al een paar dagen tegen, net als de 2 Franse vrouwen uit Avalon, Patricia en Lilian met de enorme blaren op d'r voeten, ze blijft maar doorbijten. Morgen voor het eerst 30 km, kan niet anders ivm slaapplekken, en t bergje van vandaag was nog maar t begin. Het zingen van "Alouette" heeft wel een andere betekenis gekregen nu Marc me duidelijk heeft gemaakt dat "je te plumerai" betekent dat je het lieve vogeltje kaalplukt ipv aait, zoals ik in de veronderstelling was. Bedankt Marc!