Varadero

.....en toen deed ik ‘s morgens de deur van mijn kamer naar mijn balkon open, na de avond daarvoor moe van de reis in het donker in het volgende nieuwe bed te zijn gedoken.... en wist weer waarom ik deze plek had gekozen.

Varadero is een schiereiland van 20 km lang, en het witte zandstrand is ononderbroken net zo lang, de zee heeft 50 tinten blauw, het is dus echt een plaatje. Heb hier een uniek plekje in een vintage familiehuis dat in 1941 gebouwd is als vakantiehuis door de grootouders van de vrouw die hier nu woont en 5 kamers verhuurt, direct aan de Golf van Florida en het rustige strand. En dan is mijn kamer ook nog eens de allerbeste omdat hij als enige aan een groot balkon grenst, dat ik dus voor mezelf alleen heb, mijn medebewoners zijn wel een beetje jaloers, kwestie van op tijd boeken. 

Varadero is niet echt Cuba meer, het is min of meer opgeofferd aan de Amerikaanse toeristen, die ten bate van de Cubaanse regering de economie mogen spekken door dure all-inclusive resorts op het puntje te bouwen. De iets minder rijken hebben zich in de goedkopere hotels over de rest van het schiereiland verspreid, en dus blijken al de Amerikanen die in de rest van Cuba ontbraken (dankzij het embargo) hier rond te lopen. En veel daarvan gedragen zich onbeschoft, zijn om 9 uur ‘s morgens al dronken, blaffen de bevolking af, en die zie je als reactie ongeïnteresseerd zijn, en zijn het vriendelijk groeten verleerd. is dat wat Trump bedoelt met “make America great again”? Zonder te willen generaliseren, helaas zie ik er teveel met dit gedrag. 

Nu zit ik aan het het allereerste stukje strand in het begin, bij Calle 14, en de resorts beginnen bij Calle 64, dus 50 straten verder. Dus ik heb besloten me hier niet teveel van aan te trekken. Het maakt het leven van een simpele backpacktoerist echter niet simpeler. Mijn Casa heeft een zeer compleet ingerichte keuken met alles wat nodig is om te koken. Het enige dat ontbreekt zijn de ingrediënten, en daar zit het probleem. Waar ik in de rest van Cuba kopen mocht wat er te kopen was, is dat hier echt verboden. Als ik naar de markt in een plaatsje verder wil om te proberen groente te bemachtigen, moet ik een pasje hebben als bewijs dat ik Cubaan ben. Zelfs de zwarte markt sluit zich voor ons hier. Dus dat koken wordt niks. Jammer, maar jammerder(?) is dat de prijzen hier 10 X over de kop gaan, en je daar ook nog eens slecht voer voor krijgt, ik mis mijn ontbijtjes uit de casas! Nu zijn wij particuliere casabewoners samen sterk, zo hebben de Canadezen van hiernaast 20 eieren weten te veroveren, de Grieken van kamer 5 een brood, en ik een ananas, socialistisch zullen we alles delen!

Ondertussen voel ik me op mijn terras aan de oceaan de koning te rijk, geen betere plek dan hier, loop zo vanaf het terras de deur naar het paradijs door. Het zand is wit, de zee is ondiep zover als je lopen kunt, en overal kan je je eigen voeten nog helder op de bodem zien. Soms glad als een spiegel, soms hoge lichtblauwe golven. Heerlijk zwemmen, lezen en over de zee uitkijken. Ik heb hier een boek van Ernest Hemingway gelezen, die lang in Cuba heeft gewoond, “The old man and the sea”, hij beschrijft hierin het gevecht van een oude Cubaanse visser tegen de natuur en de dood, mooi en diepzinnig, prima om hier te lezen uitkijkend over dezelfde zee die hij beschrijft. Maar even niet teveel stilstaan bij het gevecht dat hij heeft met de grote haaien die hier dus verderop kennelijk ook in het water wonen. 

Zag vandaag ook een gemotoriseerde snorkelaar in de zee langskomen, zijn armen  recht vooruit, met beide handen een klein ronkend motortje vasthoudend, ws van een bootje. Superhandig die Cubanen! Een harpoen langs zijn snorkel recht omhoog duidde erop dat hij op jacht moest zijn naar iets dat in de zee leeft en te eten is. Later zelf maar even snorkelend gecheckt, maar geen enkel levend zeewezen kunnen ontdekken, zelfs geen visje.

En dan zitten morgen mijn 5 nachten Varadero er alweer op, en ga ik voor 3 nachten terug naar Havana voordat ik terugvlieg naar de Hollandse winter. Au.