Santa Clara

In de bus door de provincie Villa Clara  hebben we het Mojito-mysterie (á la Dan Brown) opgelost.  Dit was ontstaan tijdens een vrolijke Mojito-avond met mijn Duitse buren in Viñales. Bij het bespreken van de ingrediënten viel het ons plotseling op dat we de rum natuurlijk overal volop aanwezig zagen, de limoenen groeien aan heel veel bomen, maar geen van ons had in de weken dat we al in Cuba zaten, ergens munt zien groeien. Terwijl het toch in grote hoeveelheden in de mojito’s te zien was, een onmisbaar ingrediënt bovendien. Ziehier het Mojito-mysterie. Nu op weg naar Santa Clara, waar velden vol suikerriet groeien, blijkt het heel simpel en logisch, de munt groeit in grote hoeveelheden tussen de suikerrietvelden verstopt. Ook eigenlijk wel logisch, een paar limoenbomen ernaast en je bent klaar. 

In de bus zat ik met allemaal locals en Jacob uit Amsterdam-West, was alweer even geleden dat ik Nederlands had gesproken. Later kwam ik hem nog verschillende keren tegen, dan brachten we elkaar op een stoeprandje gezeten op de hoogte van de plekjes die leuk waren om te bezoeken, een high five, en verder. 

Santa Clara was volgens de Lonely Planet niet heel bijzonder, maar vooral bekend doordat de restjes van Che Guevara er 2 km buiten de stad in een mausoleum liggen. Aan de andere kant van de stad staat een beeld van Che. Ok, veel Che. Voor mij een leuke missie voor een wandeling. De tourbussen doen alleen deze 2 plekken aan, en laten de historische binnenstad zitten, en die is zeker de moeite waard. Het is een universiteitsstad met veel creativiteit, kwam ‘s middags terecht in de Casa de la Cultura, waar ik toevallig langsliep en uitgenodigd werd om naar een klassiek concert van 5 mannelijke zangstudenten te komen luisteren, prachtig! ‘s avonds veranderde het Parque Vidal in weer een bruisend muziekfestival, een geweldige dansvoorstelling op straat gezien, daarna met 2 Canadezen naar een theatervoorstelling in een soort alternatief centrum, waar we niets van verstonden, maar dat maakte niet uit. Toen ik om half 1 ‘s nachts bij mijn casa kwam, bleek het hek bij de deur dicht, en daar had ik geen sleutel van. Na een half uurtje bellen en roepen is het toch nog gelukt om binnen te komen. Genoten van deze stad. 

De late avondbus genomen naar Varadero en na 3 uur hobbelen in een veel te oude bus flink gehusseld in het donker aangekomen bij de casa waar ik nu 5 nachten ga blijven, uitrusten, indrukken verwerken, en aan mijn laatste week beginnen. De tijd vliegt en ik ben hier nog lang niet klaar! Altijd raar om in het donker aan te komen ergens, je ziet dan pas de volgende dag waar je bent, dat laat ik dus later zien.....