Cienfuegos

Vandaag reis ik per bus verder. Als er iets is waar de bussen hier bekend om staan, is het de goed werkende airco, en die wordt dan ook volop ingezet. De dresscode in de bus is dan ook winterjas en muts, voor veel Cubanen de enige reden dat ze deze uitrusting bezitten. Bij de meeste buitenlanders en ik ontbreekt deze kleding, en dat is dan ook de reden dat ik nu een stijve nek heb. De bus rijdt grotendeels over de autopista, een 6-baans autoweg waar bijna geen auto rijdt, op die oude Amerikanen, Lada’s en wat huurauto’s na. Wel haal je er regelmatig een paard en wagen of iemand te paard in. Je kunt ook rustig naar de overkant lopen, al mag je er volgens de borden 100 km per uur, dat redt toch bijna niemand. Er staan ook veel liftende mensen langs de weg, en als je nog ergens een plekje hebt, neem je ze mee, dat doet iedereen. Soms staat er plotseling een officieel ogend mannetje in een bruin uniform met  stropdas, aktetas, serieus gezicht en notitieblok langs de weg, ze zijn er ook in het groen. De controleur! De bus stopt als er zo een langs de weg staat en dan stapt hij in. Wat hij precies controleert is me niet duidelijk, maar hij heeft daar een vergelijkbaar effect als de inspectie op de Nederlandse scholen. Hij kijkt streng de bus rond, iedereen schiet in de houding, de buschauffeur houdt zich aan de regels en de snelheid, de bagageman, die bij het stouwen van de tassen iedereen een min of meer vrijwillige bijdrage heeft gevraagd door op zijn centenbakje te wijzen, schuift dat bakje bij het zien van de controleur gauw onder een stoel. Ik begroette de controleur vriendelijk toen hij indringend naar me keek, maar dat mocht ook niet. En nadat de toestand kennelijk goedgekeurd is, stapt het uniform een aantal kilometers verder weer uit, een collectieve warme zucht tegen de vrieskou in achterlatend. Bij een busrit van 4 uur overkwam ons dit 3 keer. 

Cienfuegos is de eerste grote stad na Havana die ik bezoek, en totaal anders. De stad maakt een rijke indruk, goed onderhouden monumentale panden in verschillende architectonische stijlen. Ooit hebben Fransen en Italianen zich met de bouw bemoeit, daarop is voortgeborduurd in allerlei bouwsels, en af en toe doorgeslagen zodat er ook een paar suikertaarten zijn verrezen. Er wonen veel architecten hier, zo ook mijn gastvrouw Alicia. Ze is een leuk klein vrouwtje van ongeveer mijn leeftijd, alleen zijn de vrouwen hier met 60 jaar al gepensioneerd, de mannen 2 jaar later, emancipatie heeft soms zijn nadelen. Haar man is ook gepensioneerd, samen krijgen ze 33 CUC =dollar) in de maand, ik zeg niks meer. Door de stad gedwaald, gebouwen bekeken, en verrassend genoeg verscheen daar een echte winkelstraat, Prado geheten. Behalve een paar schoenenzaken waren de winkels verder praktisch leeg, een supermarkt had stellingen vol met Havana rum, en eentje met olie. Voor de zaak waar waspoeder en wc-papier te krijgen was, stond een lange rij. Uit deze stad bleek ook de wereldberoemde zanger Benny Moré vandaan te komen (dat heb ik vroeger even gemist) en daar genieten ze nog steeds van na. Hij heeft er een groot standbeeld in het park aan overgehouden. Een tijdje op de Malecón zitten kijken naar de vissende pelikanen, ze nemen een logge sprint, maken een noodstop in de lucht en storten zich dan loodrecht naar beneden, met een grote plons en een vis als resultaat! 

Piet Hein heb ik nog niet gevonden. Morgen verder zoeken in Trinidad.