Dag 64 naar San Martín de Camino en 65 naar Astorga

Zo, staartje van de Meseta doorgelopen en overleefd. 1 1/2 dag langs de high-way dmv muziek uit mijn foon, de Slavenroutes van Jordi Savall, heel mooi en wonderwel passend, de kadans van de muziek deed de auto's vergeten. Daarna toch wel genoeg van de autoweg en de alternatieve route via het binnenland gekozen, zelfs al was ie wat langer. Het wordt hier weer steeds mooier, er is meer begroeiing  en de kleuren veranderen, hef gras lijkt soms meer blauw dan groen. Wel heel heet, zwoegen soms, en als  je dan denkt dat het te gek wordt en je hoognodig je voeten moet luchten, is daar David, die al 8 jaar langs de Camino woont. Hij heeft hangmatten in de schaduw en met wind, allerlei biologische sapjes, zelfgebakken brood en koekjes, heel veel vers fruit, speelt gitaar en alles is voor iedereen gratis! Er staat wel een potje waar je wat geld in kan doen, en dat doet iedereen dan ook. Schoenen uit, descansar, en je kunt er weer wat kilometertjes tegen. In 2 dagen weer 50 km dichter bij de bergjes.

Voor het geval jullie me straks niet meer herkennen: flink afgevallen, broek zakt van mijn kont. Wat er over blijft als die broek uit is (wat ie tijdens de Camino eigenlijk nooit is overdag): 2 bruine stukken been tot net boven de knie, één knie wat minder door het dragen van een knieband, met witte sokjes afgedrukt op huid. Verder twee bruine stukken arm, met witte mouwtjes op huid. Soort wielrennerskostuum maar dan net even anders. Op de hals de scherpe aftekening van de rugzakbanden. Wat verder alle pelgrims gemeen hebben is dat de linkerhelft van het lichaam bruiner cq roder is dan de rechterkant, dit heeft te maken met het feit dat we allemaal naar het Westen lopen, heb wel eens geprobeerd een stukje achteruit te lopen maar dat gaat niet lang genoeg om dit euvel te verhelpen. Verder is het hoofd tijdens en vlak na het lopen tomaatrood, dit trekt na het douchen bij tot verweerd bruin met strohaar. Je ziet, ik knap er echt van op. Als de planning lukt hebben we nog een weekje aan het strand om de schade zoveel mogelijk te verhelpen. 

En weet je wat zo gek is? Het voelt zoooo goed! Nog steeds een superervaring. Heb trouwens het drankje na afloop gewijzigd in een Tinto del Verano, rode wijn met limoensiroop op ijs, helemaal in hier en ja, dan moet je wel hè. Leven van een pelgrim is zwaar.